Ancient Times

In de loop der jaren migreren Griekse stammen uit het achterland geleidelijk naar het eiland Kreta. De Minoïsche beschaving kwam in zijn laatste fase van verval rond 1300 voor Christus en de eiland Kreta werd geteisterd door natuurrampen en verwoestende aardbevingen.

Dorische periode en archaïsche jaren

Rond 1100 voor Christus arriveerden nieuwe indringers op het eiland Kreta. Deze keer is het de Dorians die erin slagen Kreta te bezetten door gebruik te maken van hun militaire macht en uitstekende organisatie. Tussen 1100 ? 900 v.Chr. migreren Dorische stammen massaal naar het eiland en verdringen de Minoïers (Eteocretes) naar de meest bergachtige, dorre en ontoegankelijke gebieden van het eiland, voornamelijk in het oosten. Volgens de legende zouden de leiders van de eerste Doriërs, die op het eiland landden vanuit Sparta - in hedendaagse Gournes en Hersonissos - waren Pollis en Delphos. De nieuwe heersers stelden een aristocratische regeringsvorm in en de samenleving was in wezen verdeeld in drie sociale klassen. De hoogste klasse is die van de vrije burgers en bestaat alleen uit de veroveraars en misschien een paar lokale bewoners die voor hen werkten. De tweede klasse is die van de boeren, die hun land behielden maar gedwongen werden om zware belastingen te betalen aan de veroveraars. De derde klasse bestond uit slaven, voornamelijk Minoërs die er niet in slaagden te ontsnappen. De rest van de vroegere bewoners, bekend als de Eteokriteswerden gedwongen hun toevlucht te zoeken in de ontoegankelijke bergen van oostelijke Kreta en daar nieuwe steden bouwen.

De beroemde Gortyn Het wetboek laat duidelijk de onbetwistbare en wrede macht zien die de heersers uitoefenden over alle aspecten van het leven op het eiland. Politiek gezien was Kreta verdeeld in provincies, met verschillende onafhankelijke stadstaten, wat leidde tot frequente burgeroorlogen en onrust. Enkele karakteristieke voorbeelden van zulke stadstaten, die versterkte burchten nodig hadden, zijn het oude Falassarna met zijn indrukwekkende haven en de stad Kreta. Polyrrenia in het westen, Gortyna en Phaistos in het zuiden, Lyktos in het centrale deel, en Driros en Praisos naar het oosten. Een opmerkelijke uitzondering is Knossos, dat nooit versterkt werd. Toen een externe vijand het eiland bedreigde, hielden de steden op met ruziemaken en hielden ze een bijeenkomst, in de Paleis van Knossosom hun gezamenlijke verdediging van het eiland te organiseren. De wetten en het beleid aangenomen door Kreta tijdens de Dorische periode werden zeer gewaardeerd door filosofen zoals Plato en Aristoteles. De Doriërs wilden hun kinderen opvoeden tot grote krijgers en ze besteedden niet veel aandacht aan letters en muziek; ze leerden wetten te gehoorzamen en te dansen op de Pyrrhichiosals onderdeel van hun oorlogstraining.

De culturele basis van de Dorians was in direct contrast met de Minoïersniettemin de Eteocrieten slaagden erin om hun gewoonten, tradities, religie en taal vele eeuwen lang te behouden, voornamelijk in het geheim. De Minoïsche beschaving bleef overleven in geïsoleerde gebieden van het eiland en vooral in het oostelijke deel, ver weg van de grote machtscentra in het westen van het eiland. Kreta. Dorpen zoals Karfi in de bergen van Lassithi werden voornamelijk bewoond door Minoërs die zichzelf Eteocretanenwat "echte Kretenzers" betekent en de culturele rijkdom van de Minoïsche beschaving. Andere grote steden, zoals Praisos, geleidelijk de Minoïsche en Dorische cultuur geconsolideerd. Praisos behield ook zijn eigen taal en bleef sterk en welvarend tot de derde eeuw voor Christus.

Klassieke en Hellenistische periode

Gedurende een korte periode in de 7e eeuw voor Christus herwon Kreta zijn positie als belangrijk cultureel centrum. Het raakte echter snel weer in de vergetelheid, omdat de belangrijkste centra van cultuur en handel in die tijd Athene, Sparta en Macedonië waren, evenals andere steden op het Griekse vasteland. Het strategische belang van Kreta werd veel later, tijdens de Hellenistische jaren, opnieuw gewaardeerd door de nieuwe machten van die tijd. Vanuit de havens controleerden ze de zeeroutes door de Egeïsche Zee en vestigden ze welvarende nederzettingen. De stadstaten van Lato, Gortyna, Praisos, Kydoniaen ApteraHet eiland werd voortdurend geteisterd door burgeroorlogen. Indrukwekkende archeologische vondsten zijn gedaan in de steden van Eleftherna, Lato, Gortyna, Phaistos, Polyrrinia, Prinia, Arcadesen Itanodie bezoekers tegenwoordig kunnen bewonderen, ter plaatse of in de archeologisch museum van Heraklion en archeologisch museum van Chania.

Wat kenmerkt Kreta in de Klassiek en Hellenistische periode (500 - 67 voor Christus) is de obscuriteit en het feit dat het is afgesneden van de rest van de Griekse stadstaten. Het feit dat Kreta nam niet deel aan de pan-Helleense oorlogen tegen de Perzenis tekenend voor die relatie. Veel later speelt Kreta weer een actieve rol, in de campagne van Alexander de Grote. Naarmate de jaren verstrijken, worden de interne conflicten op het eiland heviger en heerst er chaos tot 200 voor Christus. Later vestigen piraten uit Cilicië zich op het eiland en gebruiken het als uitvalsbasis voor hun rooftochten in de naburige Romeinse provincies.

Romeinen

In de laatste eeuwen voor de geboorte van Christus was de situatie op het eiland Kreta gespannen. De grote steden van Knossos, Gortyna en Kydonia streden hevig om de dominantie over het eiland en om de controle over de ?Kretenzisch publiek?. Knossos en Gortyna waren voortdurend in oorlog, terwijl Kydonia wisselden vaak van kant, waardoor het evenwicht nog verder werd verstoord. Zoals te verwachten viel, probeerden externe krachten voordeel te halen uit de situatie en voet aan de grond te krijgen op het eiland. Egypte was de eerste in de 3e eeuw voor Christus en verwierf een basis op Kreta, in de stad Itano aan de oostkant. Al snel deden de Macedoniërs hetzelfde door zich aan te sluiten bij GortynaNet als de Spartanen later. De belangen van veel externe machten begonnen te botsen. Tegelijkertijd raakten de inwoners van het eiland gefrustreerd door de miserabele omstandigheden; sommigen werden huurlingen en vochten in oorlogskampen, terwijl velen zich bezighielden met piraterij. Dit tastte langzaam het karakter van de eilandbewoners aan naarmate meer Kretenzische steden samenwerkingsverbanden aangingen met stadstaten buiten Kreta en zich systematisch met piraterij gingen bezighouden.

Verontrust door deze ontwikkeling vond Rome, als grootmacht van die tijd, het juiste moment en de juiste gelegenheid om toegang tot het eiland te krijgen. In 74 voor Christus, Markos Antonios kreeg het militaire bevel en begon een campagne tegen het eiland. De Kretenzers hadden echter genoeg tijd om een tegenaanval voor te bereiden en bevochten de vloot van Antonios voordat deze op Kreta aankwam. Antonios wist op het laatste moment te ontsnappen nadat hij een verdrag had getekend met de Kretenzers en keerde onteerd terug naar Rome. De Romeinen lieten zich echter niet ontmoedigen en probeerden het opnieuw in 69 voor Christus, onder leiding van de opperste Romeinse generaal Cointos Kaikilios Metellosdie met zijn Romeinse legioenen in het westen van Kreta landde en snel het hele eiland wist te bezetten. De verenigde reactie van de Kretenzische stadstaten, met 26.000 man onder leiding van de generaals Panaris en Lasthenisbleek niet succesvol. Ondanks de heldhaftige inspanning namen de Romeinse legioenen, beter getraind, goed georganiseerd en uitgerust, de controle over het eiland over. Ierapytna in 67 voor Christus. De stad Gortyna werd het centrum en de hoofdstad van de Romeinen toen ze de piraten van de Middellandse Zee wilden verslaan. Andere steden die in deze jaren floreerden zijn Kydonia, Polyrrinia, Aptera, Eleftherna, Axos, Hersonissos, Itanosen Ierapytna. Het heiligdom van Asclepius, opgericht tijdens de late Klassieke periode, floreerde ook; als Romeinse kolonie speelde Knossos slechts een ondergeschikte rol.

De Romeinse overheersing beïnvloedde het eiland, maar slaagde er niet in om het Griekse karakter significant te veranderen. De meeste tradities, gewoonten, taal en religie van het volk bleven behouden. De planning en administratieve organisatie van het Romeinen droeg ook bij aan de ontwikkeling van het eiland. In deze periode was Kreta dichtbevolkt en de dorpen vermenigvuldigden zich en kwamen dichter bij elkaar te liggen; ook de bevolking nam toe. Tegelijkertijd werd de Romeinen profiteerde van al het akkerland en de weilanden. Op veel plaatsen werden grote boerderijen gebouwd, maar ook theaters, conservatoria, aquaducten, baden en tempels in alle grote steden. Tijdens deze periode Apostel Paulus arriveerden op het eiland en verspreidden de nieuwe religie van het christendom.