Wiele z najbardziej znanych mitów greckich rozgrywa się na Krecie. W szczytowym okresie cywilizacja minojska (2000-1450 p.n.e.), a wraz z nią wyspa Kreta, była dominującą siłą we wschodniej części Morza Śródziemnego. Utrzymywała kontrolę nad morzami w regionie, dzięki czemu udało jej się rozprzestrzenić i wywierać wpływ na różne regiony wokół Morza Śródziemnego. Uważa się, że niektóre z tych mitów i tożsamości z wczesnej religii minojskiej trafiły później do...
Czytaj wi?cej Czytaj wi?cej
Po wielu nieudanych próbach, zwycięskie powstanie Kreteńczyków w latach 1896-1898 zmusiło wielkie mocarstwa do wywarcia nacisku na sułtana, aby przyznał Krecie autonomię. Doprowadziło to do utworzenia półautonomicznego państwa kreteńskiego z księciem Jerzym z Grecji jako Wysokim Komisarzem i Chanią jako stolicą.
Miasto Heraklion, ostatnia główna twierdza wenecka na Krecie, upadło w 1669 r. po prawdopodobnie najdłuższym oblężeniu w historii. Krwawe walki i powstania przeciwko rządom osmańskim doprowadziły do autonomii Krety w 1898 roku. Okres ten trwał do 1913 r., kiedy to wyspa została zjednoczona z resztą Grecji.
W pierwszych wiekach naszej ery i w średniowieczu Kreta przechodziła z rąk do rąk ze względu na swoje strategiczne położenie na Morzu Śródziemnym. W rezultacie mieszkańcy wyspy nieustannie walczyli o swoją wolność, pragnąc pozbyć się surowych i brutalnych warunków narzuconych im przez zdobywców. Wyspa przechodziła kolejno w ręce Bizancjum, Arabów, ponownie Bizancjum i Wenecjan, ale nadal chroniła...
Czytaj wi?cej Czytaj wi?cej
Z biegiem lat greckie plemiona z głębi lądu stopniowo migrowały na Kretę. Cywilizacja minojska weszła w ostatni etap upadku około 1300 r. p.n.e., a wyspa Kreta była nękana przez klęski żywiołowe i niszczycielskie trzęsienia ziemi.
Neolityczna obecność na Krecie ustępuje miejsca cudom cywilizacji minojskiej. Nazwa ta została nadana tej epoce przez współczesnych uczonych, jako odniesienie do mitycznego króla Minosa, władcy królestwa i pałacu Knossos.