Panowanie osmańskie

Miasto Heraklion, ostatnia główna twierdza wenecka na Krecie, upadło w 1669 r. po prawdopodobnie najdłuższym oblężeniu w historii. Krwawe walki i powstania przeciwko rządom osmańskim doprowadziły do autonomii Krety w 1898 roku. Okres ten trwał do 1913 r., kiedy to wyspa została zjednoczona z resztą Grecji.

Panowanie osmańskie

Kreta była stale zagrożona inwazją Turków podczas ostatnich dziesięcioleci okupacji weneckiej. Inwazja rozpoczęła się w 1645 r. od ataku na Chanię, kiedy to ponad sześćdziesiąt tysięcy (60 000) tureckich żołnierzy wylądowało w pobliżu miasta. Wkrótce potem Turcy przenieśli się na wschód do kolejnego celu, Rethymno, które upadło rok później. Do 1648 r. cała wyspa znajdowała się pod turecką okupacją, z wyjątkiem Chandaka który wydawał się niezwyciężony dzięki doskonałemu systemowi obrony i twierdza Koule. Niemniej jednak oblężeni Wenecjanie i Kreteńczycy byli w poważnych tarapatach. W tym czasie chrześcijańska Europa pomaga im, a weneckiej flocie udaje się utrzymać otwarty port, dzięki czemu miasto może otrzymywać zaopatrzenie. Jednak bombardowania nie ustają ani w dzień, ani w nocy, podczas gdy akwedukt, który transportuje wodę z Wenecji i Kreteńczyków do Wenecji. Agia Irini trochę na południe od Knossos został zniszczony. Jednak posiłki i zaopatrzenie przybywające z portu utrzymują obrońców zamku przy życiu, którzy zdołali kontratakować i zadać wrogowi ogromne straty. Już w osiemnastym roku oblężenia sułtan jest sfrustrowany sytuacją i odwołuje swojego generała, ścina go, a na jego miejsce mianuje Wielki wezyr Ahmet Kioproulis.

Upadek Candii

Chrześcijanie, zarówno prawosławni, jak i katolicy, są zjednoczeni w stawianiu oporu muzułmańskiemu zagrożeniu. Ale to, czego broń i groźby nie mogą powstrzymać, robią pieniądze. Ahmet Kioproulis rozdaje 700 000 złotych monet i przyciąga wielu chrześcijan na swoją stronę. Wśród nich jest Pułkownik Andreas Barotsisktóry zna szczegółowo wszystkie słabe punkty fortyfikacji Chandakas. Dzięki jego informacjom Osmanowie są w stanie zapewnić sobie strategiczną przewagę i w ten sposób Wielki Zamek (Heraklion), którego oblężenie trwało dwadzieścia jeden lat, upada.

Najdłuższe oblężenie w historii Europy dobiegło końca 27 września 1669 roku. Długotrwała bitwa o miasto kosztowała życie 117 000 Turków oraz 30 000 Greków i Wenecjan.

Upadek miasta pociągnął za sobą rozległe zniszczenia materialne. Kościoły, klasztory i całe wioski zostały zrujnowane, a drogi i fortyfikacje wyspy były stopniowo porzucane. Z Krety pozostała kupa gruzu, a dla wyspy rozpoczął się nowy, znacznie gorszy okres niewolnictwa. W tym okresie wielu mieszkańców wyspy uciekło przed osmańskimi prześladowaniami, podczas gdy tysiące innych zostało uwięzionych, sprzedanych jako niewolnicy lub szukało schronienia w niedostępnych, górzystych obszarach wyspy. Ucisk i ekonomiczna eksterminacja ludności chrześcijańskiej - poprzez nakładanie ogromnych podatków - doprowadziły wielu z nich do wyrzeczenia się wiary i zostania muzułmanami. Stali się oni znani jako Turko-Kreteńczycy i często przewyższali samych Turków w fanatyzmie i arogancji. Co więcej, po tureckim podboju na wyspę zaczęła napływać duża liczba osmańskich osadników, którzy z kolei przyczynili się do upadku i zmniejszenia populacji chrześcijańskiej.

Okres tureckiej okupacji był finansowo wyczerpujący dla całej wyspy, głównie z powodu braku handlu. Główne uprawy produkowane na wyspie w tym czasie były kontrolowane wyłącznie przez Turków, którzy używali ich wyłącznie do karmienia swoich żołnierzy. Hodowla zwierząt również została znacznie ograniczona, ograniczając się jedynie do górskich i niedostępnych obszarów, aby uniknąć tureckiej kontroli. Zgodnie ze swoją ustaloną taktyką, Turcy zlikwidowali również organizację społeczną i hierarchię, które istniały w regionie. Zniewolona ludność zareagowała, gromadząc się wokół głęboko zakorzenionych więzi rodzinnych. Rdzeniem tej cetańskiej formy organizacji społecznej była para, a wokół niej grupy rodzinne wujów i kuzynów. Każdy klan miał własną osadę w każdej wiosce i działał wokół zwartej grupy społecznej z różnymi rodzinnymi zobowiązaniami i obowiązkami. Nawet dzisiaj, jeśli ktoś odwiedzi jedną z wiosek w głębi lądu i zapyta mieszkańców, ile "rodzin?" ma wioska i gdzie mieszkają, zauważy, że każda wioska ma określone i ograniczone w liczbie "rodziny? klany?", a każda rodzina dzieli niewielką część sąsiedztwa w wiosce.

Życie na osmańskiej Krecie

Kreta był oddzielnym okręgiem (vilayet) należącym do Imperium Osmańskie z siedzibą pashy w Chandakas (Wielki Zamek). Jego kościół, który Wenecjanie włączyli do szeregów Kościół papieskipowrócił do Ekumenicznego Patriarchatu Konstantynopola, z siedzibą w Konstantynopolu. Metropolita Heraklionu i przywrócenie starych diecezji.

The Turcy sprawował władzę, umieszczając w najbardziej zamożnych wioskach każdego regionu Agady. Byli to słynni weterani, okrutni władcy, często bezwzględni w sprawowaniu władzy. Podążając za weneckimi standardami, Turcy mianowali również kreteńskiego administratora w każdej prowincji. Był on autoryzowanym przedstawicielem miejscowej ludności i tym, który miał bezpośredni kontakt z władzą. Agady w celu rozstrzygnięcia różnych spraw. Jak można się było spodziewać, trudne warunki spowodowały ciągły opór przeciwko tureckim rządom. Wielu młodych ludzi, których rodziny ucierpiały w rękach Osmanów, uciekło w góry Krety, aby uniknąć prześladowań i utworzyło partyzanckie grupy oporu. Ich działalność charakteryzowała się nagłymi atakami na osmańskich władców, co dawało nadzieję uciskanej ludności chrześcijańskiej. Ci młodzi rebelianci, znani jako ?Chainidesstał się strachem i przerażeniem Turcy.

Rewolucja Daskalogiannisa

Stopniowo ruch oporu na wyspie zaczął się organizować, podobnie jak w innych częściach Grecji, które również znajdowały się pod okupacją osmańską. Ioannis Daskalogiannis poprowadził pierwszą wielką rewolucję na Krecie w 1770 r., która początkowo zakończyła się sukcesem, ale ostatecznie została stłumiona przez Turków. Daskalogiannis Poniósł makabryczną śmierć i został uwieczniony w różnych piosenkach za swoje bohaterskie poświęcenie. Jego imię nosi również międzynarodowy port lotniczy Chania. Po rewolucji nastąpiły zakrojone na szeroką skalę działania i operacje zemsty Osmanów na chrześcijańskiej ludności wyspy. Kreta odegrała również aktywną rolę w greckiej rewolucji 1821 roku. Jednak jej położenie geograficzne nie pomogło, ponieważ została odcięta od reszty Grecji i ostatecznie znalazła się na łasce Paszy Egiptu. Wyspa nie stała się częścią państwa greckiego, założonego w 1832 roku, ale zamiast tego przeszła w ręce Egipcjan, jako nagroda za pomoc udzieloną chwiejącemu się Imperium Osmańskiemu.

Niemniej jednak wysiłki na rzecz niepodległości były kontynuowane z jeszcze większą intensywnością i determinacją, a w 1866 r. na wyspie wybuchła "Wielka Rewolucja Kreteńska", która rozpoczęła się od ważnych zwycięstw rewolucjonistów. Osmanie próbowali stłumić rebelię i rozpoczęli serię barbarzyńskich aktów zastraszania i odwetu na całej wyspie przeciwko cywilnej ludności chrześcijańskiej. Holokaust Klasztor Arkadi w 1866 roku jest symbolem walki Krety o wolność i niepodległość. Setki kobiet i dzieci oraz duża liczba rebeliantów, którzy odmówili poddania się i poddania się OtomanyRebelianci schronili się w tym klasztorze. Rebelianci wraz ze starcami, kobietami, dziećmi i 1500 żołnierzami osmańskimi zostali pogrzebani pod ruinami klasztoru, gdy został on wysadzony w powietrze przez oblężonych, w akcie poświęcenia, aby uniemożliwić wrogowi schwytanie ich żywcem. Wyspa była w ciągłej gorączce rewolucyjnej aż do 1898 roku, kiedy to po licznych wysiłkach i naciskach, wielkie mocarstwa tamtych czasów (Wielka Brytania, Francja, Włochy oraz Rosja) postanowiła zakończyć kontrolę i okupację Kreta przez Otomany. W 1898 r. Turecki wojska opuściły wyspę i powstało Niezależne Państwo Kreteńskie.