Wiatraki na płaskowyżu Lassithi

The Płaskowyż Lasithi jest największą górską równiną na wyspie i jedyną zamieszkaną przez cały rok. Rozciąga się na obszarze około 11 km ze wschodu na zachód i 6 km z północy na południe. Otaczają ją szczyty Selena (1559 m) na północy, Afendi (1588 m) i Louloudaki (1163 m) na zachód, Spathi (2148 m) na południe i Katharo (1564 m) i Varsami (1545 m) na wschód. Hodowla zwierząt i rolnictwo były głównymi zajęciami w przeszłości. Być może najbardziej typową cechą Płaskowyż Lassithi to wiatraki.

W przeszłości były ich tysiące, tworząc wyjątkowy i osobliwy krajobraz. Pierwsze wiatraki można dostrzec, przechodząc przez główne wejście na płaskowyż, na stronie Ambelos strona. Istnieje 26 młynów, zbudowanych z kamienia na grzbiecie, flankujących wejście na płaskowyż, które zostały zbudowane po wielkiej wojnie domowej. Kreteńska rewolucja w latach 1866-?69 i były jedynym przemysłem mącznym w regionie aż do 1866 roku. II wojna światowa. Obecnie większość z nich jest zrujnowana, a tylko trzy zostały odrestaurowane.

Istnieją jednak jeszcze starsze młyny, obecnie leżące prawie całkowicie w ruinie. Można je zobaczyć w północno-wschodniej części płaskowyżu, w miejscu Zaroma. Pomysłowy umysł cieśli Emmanuil Papadakis (znany również jako Spirtokoutis) z miejscowości Psichroto właśnie on zaprojektował alternatywny mechanizm wiatraka. Połączył on części kamiennego wiatraka (żagle i oś) z typową pompą, tworząc pierwszą pompę napędzaną wiatrem. Te pierwsze wiatraki z pompą były zbudowane z kamienia i przekształcały energię kinetyczną wiatru w energię mechaniczną przy użyciu techniki staromodnych wiatraków, ale były w stanie złapać wiatr tylko z jednego kierunku. Spirtokoutis Następnie wprowadzono pomocniczy mechanizm obrotu osi wiatraka, aby obracał się zgodnie z kierunkiem wiatru. Ewolucja do obecnej formy wiatraka była spowodowana Stefanos Markakisstudent Spirtokoutis, znany również jako Markostefanisz wioski Farsaro. Wprowadzone przez niego innowacje były liczne. Zastąpił kamienną wieżę żelaznymi konstrukcjami, dodał trójkątną łopatkę z cienkiego metalu na ogonie młyna, która utrzymuje go mocno w kierunku wiatru, a także ulepszył system pompowania. Jeszcze kilka lat temu wiatraki były niezbędne dla miejscowych rolników, nawadniając równinę, a tym samym przyczyniając się do rozwoju lokalnej gospodarki.

Obecnie liczba wiatraków znacznie spadła. Wydaje się jednak, że niektóre lokalne organizacje ponownie zainteresowały się rekonstrukcją i ponownym wykorzystaniem wiatraków.